Waskracht

We vloeien,

we vloeien in elkaars armen,

handen nog zichtbaar,

al de rest uitgezwierd,

uitgewrongen, het zeep

op onze lippen.

We spreken zeepbellen.

Laten ons in de wasmand

vallen, in dampende kledij

omhullen, graaien in elkaars

zakken, kijken of er nog

een verloren cent, nog

wasgeld, te stelen valt.

Kom maar,
pluk maar,
roof me leeg.

Jij,

naast mij

hangende.

Ontrafelend hangen we nog

voor even vast,
dan dradelings,

voor we verstrengeld wegzweven,

het luchtruim in als wildekinderen.