maandag 25 januari 2016

De modderpoel in - Duinkerke

Plet plons plets plets plets plons plets plets plets

Dat is het omgevingsgeluid als je middenin het vluchtelingenkamp van Duinkerken staat. De modderpoel is gebleven. De mensen ook. Ik herken hier en daar een gezicht. Deel hen een knuffel of een handdruk uit. Allen zijn ze wandelend naar ergens en nergens.

Bij de lokale kapster die als Sneeuwwitje verkleed is, waarom ook niet, praat ik met een jonge Koerd. Waarom verkiest hij het kamp van Duinkerke boven Calais? Omdat er hier overwegend Koerden zijn. Calais is een clash van nationaliteiten waar nog méér de wet van de jungle heerst. In Duinkerke is het veiliger. Er is zelfs een officieuze kampleider. Bij geschillen of diefstal komt hij tussenbeide en houdt orde op zaken. Zo heeft de kampleider een betoging tegengehouden, omdat hij weet dat er rellen uit kunnen volgen. En daar wordt niemand beter van.

Ik vraag waarom hij zo gebeten is om Engeland te bereiken. Er zijn wel meer redenen, omdat hij er familie heeft bijvoorbeeld. Zijn oom heeft een winkel waar hij onmiddellijk aan de slag kan. Geld verdienen dus, en een leven opbouwen. In Iraaks Koerdistan zijn geen jobs zegt hij. En Isis, Isil, Daesh of hoe je die liever dood dan levende zombies ook wil noemen, vallen hun dorp binnen en buiten. Verder leven ze in een schijndemocratie onder leiding van Barzani, zegt hij. Het land is corrupt tot in de wortels. Zijn vriend, een journalist uit Erbil, is gevlucht omdat hij de corruptie in een krantenartikel aankaartte. Na een ondervraging heeft ook hij de benen genomen.

Hij vraagt zich ook af, hoe het mogelijk is dat een land rijk aan olie zo'n grote ongelijkheid in rijkdom heeft. Waarom een vat olie dat vroeger 120 dollar waard was, in waarde gedaald is naar 20 dollar. En wijst naar een grote schuldige. Amerika. Met hun buitenlands interventiebeleid dat er vooral op gericht is de oliemarkt en –prijzen onder controle te houden. Barack Obama wordt hierbij niet gespaard.

Als de meegebrachte dekens, schoenen en kledij zijn uitgedeeld, zoeken we een bevriende Iraniër op en bakken we de meegebrachte vis. De tent is halfvol geladen en aan de binnenkan met folie beplakt. Zo spacy dat Nasa hier een centrum zou willen vestigen. Hij is een christen, wat in de Islamitsche Republiek Iran niet evident is. Dus ook hier het verhaal, wegwezen richting vrijheid en een waardig leven. Richting familie in Engeland. Hij geeft zichzelf een maand de kans om tot in het beloofde Engeland te geraken. Zo niet, is het zoeken naar een andere oplossing. Na het eten, praten we nog enkele uren door en nemen afscheid. Hij bedankt ons en zegt dat hij er terug energie van heeft gekregen. We proberen hem nog te overhalen het kamp te verlaten. Maar hij blijft in het donker achter, nog een stuk taart oppeuzelend..

Tijdens de terugtocht denk ik na over het opinie artikel in Knack van Joost Devriesere. De vrijwilligers hebben een verpletterende verantwoordelijkheid door het kamp in stand te houden, zo stelt hij. Maar dit kamp bestond al. En dit kamp gaat nog zeer lang bestaan.

In Syrië en Ethiopië zag ik vluchtelingen wonen in voor hen gebouwde huizen. Want sommige kampen worden namelijk door de uitzichtloze situatie dorpen. Daar kan je niet rond. Als overheid dan weg kijken is een verpletterende schuld. Die vervolgens bij vrijwilligers leggen, is compleet absurd. Maar past wel in het nieuwe politiek correcte denken om vluchtelingen en sympathisanten met alle zonden van de wereld te overladen.

Artsen zonder grenzen heeft nu eindelijk de toestemming gekregen om de coördinatie en organisatie op zich te nemen in Duinkerke. Beter laat dan nooit natuurlijk. Maar ik had méér verwacht van een West-Europees land. En ondertussen plonsen en pletsen vluchtelingen en vrijwilligers met elkaar verder.